TAT jako dzialanie terapeutyczne z osobami starszymi

Czlowiek starszy czuje si? samotny, opuszczony, bezu?yteczny, poci?gni?ty dystansem dzieci?stwa, przeszyty stratami psychicznymi i fizycznymi. Do?wiadczaj? procesów, które s? stale (re)aktywowane; trauma, ?aloba, utrata pami?ci.... I zadaje sobie pytania, na które nie ma odpowiedzi od zarania dziejów. Poddaje si? impulsowi, który zna tylko ?mierc jako ostateczne schronienie. Jest atakowana przez tzw. procedury administracyjne, które nieustannie uprzedzaj? jej ?mierc i przypominaj?, czym byl jej "dom". Czy powinni?my decydowac, jak ma ?yc do ko?ca ?ycia? Czego taka osoba oczekuje od naszej kliniki, od nas, "psychiatrów"? Jak psychoanaliza mo?e odpowiedziec na sytuacj?, która konfrontuje czlowieka z rzeczywisto?ci? peln? dziur? Czy mo?na wprowadzic co?, co istnieje, co ma sens, co oddaje nap?dowi ?ycia jego zdolno?c do tworzenia, do zadowalania siebie i "Innego", nie zaprzeczaj?c jednak z góry ustalonemu przeznaczeniu? Czy mo?na reaktywowac impuls, który pozwoli mu gdzie? "odreagowac", zbli?yc si? do "rzeczy" z calym spokojem, upewnic si?, ?e pragnienie wci?? tam jest?