Aparat warto?ciuj?cy w dyskursie enuncjatywnym Borisa Diopa

Prezentowana tu praca opiera si? na zerwaniu z pewnymi utrwalonymi tradycjami krytyki literackiej, które prowadz? do zastosowania w odniesieniu do tekstu wypracowanych wcze?niej narz?dzi, przy czym tekst slu?y jedynie ilustracji teorii. Proponuje podej?cie odwrotne: refleksja ta nadaje tekstowi jako miejscu enuncjacji, okre?lonego gatunku, w relacji do ram instytucjonalnych i kulturowych, które go ksztaltuj?. Nast?pnie tekst jest przesluchiwany w celu odkrycia praw jego dehiscencji. Nie wolno nam zapominac, ?e dany tekst, który jest przypadkiem wyj?tkowym jak ?aden inny, kryje w sobie specyficzne formy enuncjacji, a my musimy wielkimi poci?gni?ciami lopatki zmierzac w kierunku gwaltownej niwelacji teorii enuncjacyjnej. Droga proponowana w tym eseju jest lektur? przekrojow? tekstu. Polega ona na kwestionowaniu podstaw enuncjacji w odniesieniu do ró?norodno?ci gatunków dyskursu, w swoistej semantyce enuncjacji. Nast?pnie, w oparciu o analiz? poetyck?, badamy przedliterackie narz?dzia enuncjacyjne jako fizjologi? enuncjacji, w której mieszaj? si? wla?ciwo?ci i funkcje narz?dów dyskursywnych.